Δεν σε λυπόμουν, σε θαύμαζα.

Δεν σε λυπόμουν, σε θαύμαζα.

Ήξερα πως πάντα έκρυβες μέσα σου,
ένα μικρό αθώο και πονεμένο παιδί.
Αυτό το μικρό άβγαλτο νεογνό,
ήταν η λιγοστή ελπίδα που κρατούσε με επιμονή,
μόνιμα ζωντανό το χαμόγελο σου.
Έφταιγε ο αέρας της ψυχής σου.
Βάρυνε από τις στιγμιαίες παρορμήσεις του παρελθόντος
και δεν άντεξε να βαδίσει στο μονοπάτια των άτυπων επιθυμιών σου.

Δεν σε λυπόμουν, σε θαύμαζα.
Ακόμη κι όταν έμοιαζες να αγγίζεις με τα στυγνά σου γόνατα,το γαριασμένο σημαδεμένο σου πάτωμα.
Ακόμη κι όταν τα στήθη σου, μάτωναν από τις παραδομένες ελπίδες. Ύστερα από σκουριασμένους προδομένους έρωτες.

Η αλήθεια, αποζητά απεγνωσμένα ένα απωθημένο θάρρος και η παραδοχή έναν καλογαρνιρισμένο σκοπό.
Ποιά παραχώρηση επιθυμεί να σε καθοδηγήσει οικειοθελώς;

Τα βήματά σου, σώπασαν.
Δεν ακούω, δεν βλέπω, δεν αισθάνομαι.
Μόνο έτσι καταφέρνω να αναπολώ, όσα στέκουν υπομονετικά σφραγισμένα μέσα μου.

Δεν σε λυπόμουν, σε θαύμαζα.
Εκπνέω ανάσες που σκιαγραφούν γοργά,
την περιστροφή του χρόνου σε αντίστροφη τροχιά.
Κατεύθυνση ικανή να συμφωνήσει μόνο με ένα χαλασμένο γρανάζι.
Ήταν διαλυμένο εξ αρχής.
Το παίξιμο του λυρικά ασύγχρονο και επιβλητικά εκνευριστικό.
Οι αισθήσεις μου διαλύονταν στο άκουσμα του.
Όσο κι αν περίτεχνα ύψωνα τα δυνατά μου χέρια να το συγχρονίσω, συνέχισε να περιστρέφεται δίχως παρεκτροπές προς την δική μου τροχιά.

Έσπασα μέσα μου, ό,τι παγίδευσε το σθένος μου.
Ό,τι απαιτούσε διπλές εκφάνσεις που δεν έβγαιναν στο νούμερό μου.
Ο θαυμασμός ξόδεψε τα γράμματα της σύνταξής του, δίχως ανταλλάγματα.

Η λύπη εγκαταστάθηκε αφιλοκερδώς στην παγωμένη καλύβα της συμπάθειας.

Κι ενώ σε θαύμαζα, σε λυπάμαι...

Λ.Γιούτη.

Φοβήθηκα τους ανθρώπους.

Φοβήθηκα τους ανθρώπους,
όχι για αυτό που είναι,
αλλά για αυτό που ποθούν να γίνουν.

Για την εικόνα που χτίζουν
δημιουργώντας μια ψευδαισθητική πραγματικότητα.

Αψηφώντας το γεγονός οτι βηματίζουν
πάνω σε άλλους ανθρώπους.

Το πράττουν, γιατί μπορούν.

Όταν ο άνθρωπος μπορεί,
δεν λογαριάζει αν θέλει
ή αν αναζητούσε εξ αρχής,
αυτό που εν τέλει κατάφερε.

Φοβήθηκα τους ανθρώπους,

γιατί είχα την ελπίδα πως
κάπου ήταν κρυμμένοι.

Ίσως δεν κατάφερα να τους εντοπίσω,
ίσως δεν κατάφερα να τους δώ,
ίσως τους προσπέρασα,
ίσως να μην τους άξιζα...

Σταμάτησαν να με τρομάζουν, χρόνια πριν.

Τότε που έκανα φίλους τα αερικά,
και εχθρούς τους γνωστικούς, γνώστες και πολυλογάδες.

Τότε σταμάτησα να νιώθω φόβο
και άρχισα να εκπέμπω θυμό.

Δεν τους φοβόμουν, τους τρόμαζα.

Ποιό να'ναι άραγε προτιμότερο;

Όσες αριθμητικές πράξεις κι αν πραγματοποίησα,
το αποτέλεσμα έβγαινε πάντα μηδενικό.

Οδεύω προς το μείον, με ελάχιστες εξαιρέσεις.

Καλό σας απόγευμα.

Λ.Γιούτη

Μήνες ξέκλεβα σταγόνες χρόνου απο το λευκό κελί
ενός τεράστιου κενού μνήμης, προς τιμήν μιας ελάχιστης ελευθερίας.

Λίγα χρήματα, με έκαναν να νιώθω άνθρωπος, σε ένα καλωδιωμένο ανάκτορο, που έπαιρνε την ημερίσια ανάσα επικοινωνίας με τους αγνώστους, που κάποτε μου ήτανε γνωστοί.

Όλα τα πρόσωπα, μία κινούμενη τρεμάμενη ευθεία.

Ίδιοι όλοι, μα τόσο διαφορετικοί εκ του αποτελέσματος.

Δεν πρόλαβα να επιθεωρήσω την διαγραφή των αναμνήσεων, από το ξεχειλισμένο κουτί της συνειδητότητας μου.

Όλα συνέβησαν αυτόματα.

"Έτσι είναι αυτά", άκουσα να λένε..

Πώς να καλύψεις δύο χρόνια,
μέσα σε μισή ώρα ελευθερίας;

Πώς να καλύψεις δύο χρόνια,
μέσα σε παρακαλετά αδειών,
παραδομένων με επιφύλαξη και τρόμο.

Πώς να θυμηθείς στιγμές που δεν ζούσες,
αλλά σε ζούσαν.

Πώς να καλύψεις όλα όσα προχώρησαν,
χωρίς εσένα.

Δεν σε υπολόγιζαν ούτε σαν θεατή,
γιατί πράγματι δεν ήσουν.

Δεν υπήρχες για σένα.

Υπήρχες για λίγους και φανταστικούς.

Οι φανταστικοί, είναι που σε συντροφεύουν μέχρι τέλος, δίχως παρεξηγήσεις.

Τα αληθινά που θα ήθελες να υπάρχουν, έχουν τίμημα και διαφέρουν πολύ από τις προδιαγραφές που ορίστηκες για να αντέχεις.

Λ.Γιούτη

---------